17 Pułk Ułanów Wielkopolskich swoją nazwę otrzymał w lutym 1920 roku. Na podstawie układu unifikacyjnego Armii Wielkopolskiej z Wojskiem Polskim 3 Pułk Ułanów Wielkopolskich po przybyciu do Wilna otrzymał rozkaz Ministerstwa Spraw Wojskowych zmiany numeracji z „3” na „17”. Wraz z numerem pułk otrzymał wówczas historycznego antenata – 17 Pułk Ułanów Litewskich płk. hr. Michała Tyszkiewicza. Jego długi szlak bojowy wiódł z Litwy przez Wielkopolskę, ziemie niemieckie, aż do Danii.

Jego wojenne dokonania nie zostały zapomniane, stał się on protoplastą równie walecznego pułku zrodzonego w ogniu walk wyzwoleńczych w Wielkopolsce – 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Został on sformowany w 1919 roku po zdobyciu dragońskich koszar w Gnieźnie. Jego pododdziały zostały od razu skierowane do walki. W styczniu 1920 roku, w ramach akcji rewindykacji ziem przyznanych Polsce traktatem wersalskim, 3 pułk ułanów został skierowany na Pomorze. W lutym 1920 roku pułk znalazł się w Wilnie, gdzie po otrzymaniunumeru „17”, jak jego poprzednik, przed wiekiem z ziemi litewskiej rozpoczął swój szlak w walce z tym samym przeciwnikiem – Rosją.

Po zakończeniu wojny pułk rozpoczął swoją pokojową służbę, już nie w Gnieźnie, lecz w Lesznie – nowym stałym garnizonie. Oprócz szkolenia, które wypełniało cały czas pobytu żołnierzy w koszarach, rozpowszechniony został sport jeździecki. Uprawiany był zwłaszcza przez oficerów.

W okresie pokojowej egzystencji w pułku, jak i w wielu innych jednostkach kawalerii, powstały zwyczaje i obyczaje, których zasadniczą ideą było kultywowanie tradycji dawnego Wojska Polskiego. Podkreślały one odrębność rodzaju broni i wytwarzały wielką spoistość w pułku.

W sierpniu 1939 roku pułk ponownie wyszedł z koszar na wezwanie „pro Patria periculo” („dla Ojczyzny w niebezpieczeństwie”) z zadaniem jej obrony. Tym razem już nigdy do swoich koszar nie powrócił. W pierwszych dniach września 1939 roku pułk zajmował stanowiska osłonowe na terenie Wielkopolski. Jako jeden z nielicznych polskich jednostek przekroczył w dniu 2 września 1939 roku granicę III Rzeszy. Na rozkaz pułk wycofał się wraz z całą Armią „Poznań” w kierunku Warszawy. W ramach bitwy nad Bzurą stoczył pod Walewicami najkrwawszy swój bój, w którym stracił 1 szwadron. Następnie walczył w rejonie Piotrowice – Chruślin i pod Brochowem. Podczas zasadzki w Puszczy Kampinowskiej pod leśniczówką Dembowskie pododdział plut. Wojciecha Zbanyszka z 4 szwadronu ratował pułk szarżą – jedyną wykonaną przez pułk w całej kampanii. Przebijając się do Warszawy pułk walczył jeszcze pod Sierakowem i Laskami. Wraz z kapitulacją stolicy przestał istnieć, a żołnierze jego dostali się do niewoli.

W kampanii wrześniowej 17 pułk ułanów poniósł duże straty. Niewielu oficerom 17 pułku udało się uniknąć niewoli. Większość ich trafiła do niemieckich oflagów, gdzie przebywali aż do wyzwolenia. Oficerowie, którzy dostali się do radzieckiej niewoli zostali wiosną 1940 roku zamordowani w Katyniu przez NKWD wraz z wieloma tysiącami polskich oficerów.

Po kampanii wrześniowej wielu podoficerów pułku wraz z rodzinami znalazło schronienie w Stadninie Koni w Racocie k. Kościana.

Kilku oficerów II wojny światowej część żołnierzy, zwłaszcza oficerów 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, pozostała poza granicami kraju, a część ich powróciła do Polski